Tekst: Sylvia van Tilborg

De wekker gaat. Ik had ook kunnen blijven liggen deze zondagmorgen! Toch trek ik mijn hardloopkleding aan, ontbijt en rijd van Etten-Leur naar Breda.

Waarom? Voor de endorfine die ik ervaar tijdens het hardlopen? De soms pittige maar altijd gezellige trainingen van Runnerscafe? De loopmaatjes die ik steeds beter leer kennen en de gezamenlijke passie die we hebben om te lopen? Ik weet het niet zeker maar ik denk dat het zoiets moet zijn. We schrijven ons soms in voor hardloopwedstrijden en dagen elkaar uit om voor een streeftijd te gaan. Maar het blijft vooral heel leuk en we hebben veel lol. Terwijl er weer een grappig verhaal rondgaat, kijkt trainer Ron kritisch naar onze loophouding, geeft aanwijzingen en blijft deze herhalen. We leren op een ontspannen manier goed technisch te lopen.

Het effect van de zondagsmorgentraining ijlt altijd na.Zo loop ik ’s morgens door de winkelstraat naar mijn werk en gluur even in de winkelruiten naar mijn spiegelbeeld. De woorden van Ron echoën door mijn hoofd. “Schouders omhoog, naar achter en naar beneden.” Je neemt het mee in je levensritme.

Na afloop van de training kletsen we nog wat na. Breda, goede voornemens, wedstrijden, pubergedrag, kerst en plogging, alles komt voorbij. Mijn welverdiende café latte smaakt daarbij heerlijk. Met een voldaan gevoel ga ik weer naar huis. De zondag lacht mij toe net als mijn spiegelbeeld in de winkelruit.

Gastblog door Sylvia van Tilborg. Zij loopt elke zondagochtend bij Runnerscafe en traint voor de 10 kilometer in Breda en Etten-Leur die ze elk jaar loopt.