Keep running! Zombies eat the slowest first, staat op het bord geschreven, dat ze boven haar hoofd houdt.
De marathonlopers die met hun laatste zeven kilometer bezig zijn, kunnen de tekst wel waarderen en steken lachend hun duim omhoog. En dat terwijl er eigenlijk niks te lachen valt tijdens deze laatste kilometers van een marathon.
Dat denk ik te weten, want ik heb nog nooit een marathon gelopen. Maar het lijkt mij een hel. In de meeste beschrijvingen van atleten gaat het over extreem diep gaan, pijn negeren, buiten jezelf treden en op overlevingsstand gaan. Ik verbaas mij erover dat zoveel mensen zich vrijwillig opgeven voor deze martelgang van 42 kilometer en 195 meter.

Deze afstand is trouwens het gevolg van een historisch compromis tussen de oude Griekse geschiedenis en die van het moderne Britse koningshuis. Tussen 1896 en 1906 werd er tijdens de moderne Olympische Spelen een marathon gelopen van ongeveer 40 kilometer. Maar bij de Olympische spelen van 1908 werd dit om een bijzondere reden gewijzigd: Het parcours van 40 kilometer was al uitgezet in 1907, vanaf het Olympisch stadion in Londen naar Windsor Palace. De Britse koningin ontdekte echter dat met die lengte de finish niet voor de koninklijke tribune zou plaatsvinden. Ze eiste dat de marathon verlengd zou worden, zodat de finish precies voor haar zitplaats zou plaatsvinden. Aan die wens werd gevolg gegeven. Sindsdien is de afstand van de marathon 42 kilometer en 195 meter.

Dus als je de laatste twee kilometer van de NN Marathon Rotterdam bereikt hebt en het is vreselijk zwaar, dan weet je op wie je kan foeteren #WTF Queen!!!
Namens Runnerscafe wens ik iedereen een fijne sport lente en zomer met mooie marathons en andere afstanden.
Zet je tanden erin en ga ervoor want je weet het #zombieseattheslowestfirst

Fotografie: Ron Bekker