tekst: Hilda Vliegenthart
De eindejaarsblues heeft mij in z’n greep. Als de drukste
maanden van het jaar in ons cultuurcentrum eindelijk achter de rug zijn, als er
op het gebied van werk licht is aan het einde van de tunnel, als de
kerstspecial, de kerstspeech en de kerstvoorstellingen allemaal succesvol zijn
verlopen, dan begint het feestje thuis. Met een kerstboom, stoofpeertjes voor
het kerstdiner in de klas, kerstdiners met de respectievelijke families in alle
uithoeken van het land en als slagroom op de taart: de verjaardag van onze
jongste, begin januari wordt hij 10.
Mijn lichaam betaalt de tol voor wekenlang roofbouw door té
lange dagen, té korte nachten en té weinig gezond voedsel. Gelukkig was 2018
zakelijk gezien één groot feest, maar nu lijkt het tijd voor wat vitamines en
slaap. “Té is nooit goed”, zo luidt een belerende gevleugelde uitspraak uit de
achterhoek. Maar al te waar: hoestend en proestend kom ik de feestdagen door.
“Op derde kerstdag gaan we lekker buitenspelen” schrijft de
trainer van Runnerscafe Ron Bekker op facebook. Verlekkerd kijk ik naar mijn
hardloopschoenen. Manlief vindt het een onzalig plan: als je zó hoest, moet je niet
gaan sporten. Ik google wat, de meningen blijken verdeeld over hardlopen met griepachtige
klachten.
Een paar uur later ben ik onderweg naar Monné Zorg en Beweging, de verzamelplaats voor de lopers van Runnerscafe. Het prachtige, net
opgeleverde pand in hartje Belcrum ruikt naar verf en afhaalchinees; maar wát
een sfeer en beleving! De ruimte ademt
aandacht: voor gezondheid, sport, zorg, voor mensen. Ik voel me er direct thuis,
net als de andere dappere Runnerscafe lopers die de kou komen trotseren.
Een uur lang zijn we inderdaad heerlijk aan het buiten
spelen. De titel van de training typeert wat mij betreft Runnerscafe: de
drempel is laag, de pretenties eveneens, iedereen met hardloopschoenen is
welkom.
Ik weet als geen ander hoe lastig het kan zijn om je te
melden bij een sportclub. Om de stoute schoenen aan te trekken, in sportkleding
ergens naar binnen te gaan, jezelf “bloot” te geven tijdens het sporten in
gezelschap van mensen die je pas net hebt leren kennen.
Runnerscafe is voor mensen zoals jij en ik een aanrader. De
trainer kijkt naar wat je wél kunt in plaats van naar wat je niet kunt… De
sfeer is ontspannen, gezellig, er wordt wat af gegrapt en gegrold. Ongemerkt is
dat uur zó voor bij, maar jij hebt dan wel lekker wat kilometers in de benen,
de appelflappen verbrand, nieuwe mensen leren kennen en de schoonheid van
betoverend Breda ervaren. Al naar gelang de tijd van het jaar wordt er gelopen
in kersttrui, in carnavalskleding, of gewoon in de lekkere Runnerscafe shirts.
Mijn echtgenoot kreeg natuurlijk gelijk. Het hoesten werd er
niet minder op, de keelpijn ook niet. Maar de mist in mijn hoofd is opgetrokken,
ik heb nieuwe energie om voornemens te maken, de blik gaat op 2019! Een nieuw
jaar vol mooie voorstellingen, bouwoverleggen, voorleeswedstrijden,
cao-onderhandelingen, hardloopevenementen en kinderverjaardagen. Een
lustrumjaar bovendien, in 2019 ben ik 10 jaar directeur in combinatie met het
moederschap. Het zou zomaar het onderwerp van een boek kunnen zijn: hoe hou je
al die ballen in de lucht? Runnerscafe
draagt er in ieder geval aan bij. En mocht er toch een bal vallen…. dan zetten
we een rendiermuts op, trekken we onze loopschoenen aan, gaan we een uurtje
buiten spelen en lachen we er samen om.
Hilda Vliegenthart
traint regelmatig bij Runnerscafe en loopt elk jaar de 10 kilometer tijdens de Singelloop Breda en de 10 Kilometer tijdens de Van Oers Marathon Brabant in Etten-Leur. Hilda is directeur van Cultuurcentrum Nieuwe Nobelaer
in Etten-Leur. Ze is getrouwd met Anton en samen hebben ze vier kinderen.
